نسرین ستوده شجاعانه در “محفل ادبی و بی ادبی هالو” از حصرشدگان، اقلیت‌های مذهبی و قومی، زندانیان سیاسی و کلیه ممنوع شدگان عرصه‌ی عمومی سخن می‌گوید. او ضمن تعریف خاطراتی از دوران زندان، هنر رو وسیله ای برای دور زدن استبداد توصیف کرده و در ادامه می گوید ما به ظاهر آزادیم وگرنه همه در زندانیم و … متن سخنان نسرین ستوده به این شرح است: من در چند ماه اخیر آزاد بودم. ما ظاهرا آزادیم. اما همیشه دلمان بین دو گروه است: [نخست] کسانی که در خانه‌های خودشان در حبس‌اند؛ خانم رهنورد، آقای موسوی و آقای کروبی. آن‌ها زندانیان وجدان‌اند. و همین‌طور زندانیان وجدان که در زندان‌های شهرهای مختلف ایران حبس خودشان را می‌کشند. آن‌ها نه تنها فعالان سیاسی هستند، بلکه بسیاری از آنان فعالان مدنی یا اقلیت‌های قومی، مذهبی و غیره را تشکیل می‌دهند. [به عبارت دیگر این افراد] اقلیت عقیدتی را تشکیل می‌دهند. من از بین هم‌بندان خودم، امروز که در جمع شما بودم گفتم شالی را بیندازم که یکی از اقلیت‌های مذهبی برای من بافته بود. گفتم این را به یاد آن‌ها بیاندازم و به جمع شما بیایم. یادمان باشد که دادرسی زندانیان وجدان، بدون رعایت قانون، در دادگاه‌های سری و با روش‌های امنیتی بوده است. همچنین حصر خانگی این سه عزیز هم از مصادیق بارز بازداشت خودسرانه است. پرونده همه وکلایی که بعد از انتخابات دستگیر شدند، (جا دارد از آقای عبدالفتاح سلطانی و جناب آقای سید محمد سیف‌زاده نام ببرم) را به درخواست لغو پروانه به دادگاه انتظامی دادند. دوستان عزیز، وکالت و احیای عدالت امانتی بود که از دیگران به ما رسیده بود، با پروانه یا بی‌پروانه ما این را به آیندگان خواهیم سپرد.
