خبرگزاری هرانا – مطلب احمدیان، زندانی سیاسی که ۱۵ سال گذشته را در زندان سپری کرده است، در نامه‌ای از زندان اوین به شرح وضعیت نامناسب جسمی و بیماری‌های خود پرداخته است.
او با مشکلاتی از جمله تنگی کانال نخاع، عفونت شدید بیضه، کولیت روده، پارگی فتق، پیچ‌خوردگی معده و نارسایی کلیه روبه‌رو است. وی در نامه خود با اشاره به مخالفت دادستان با توقف اجرای حکم و یا اعطای مرخصی برای درمان، نوشته است که “دادستان به جای طناب دار، حکم مرگ تدریجی مرا صادر کرده است.”
به گزارش خبرگزاری هرانا، ارگان خبری مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، مطلب احمدیان در پانزدهمین سال از دوران محکومیت خود، با انتشار نامه ای، ضمن شرح بیماری ها و مشکلات جسمی خود در زندان،اعلام کرده است که دادستان با مخالفت‌های خود مانع از اقدام‌های ضروری برای بهبود وضعیت جسمانی او شده است.
متن کامل این نامه که در اختیار هرانا قرار گرفته است، در ادامه می‌آید:
“هرگز از مرگ نهراسیده‌ام
اگرچه دستانم در ابتذال شکننده‌تر بود
هراس من – باری – همه از مردن در سرزمینی است
که مزد گورکن
از آزادی آدمی
افرون‌تر باشد.
مردم شریف و مبارز ایران و کردستان
من زندانی سیاسی مطلب احمدیان، متولد بانه در کردستان، هستم که محکوم به ۳۰ سال زندان می‌باشم و هم‌اکنون ۱۵ سال از آن را بدون حتی یک روز و یک ساعت مرخصی در سخت‌ترین شرایط سپری کرده‌ام. از نوجوانی با درک ظلم و ستم سیستماتیک در حق مردم کردستان، در حد فهم و آگاهی خود برای آزادی و برابری تمام مردم سرزمینم مبارزه کرده‌ام. در سال ۱۳۸۹، در سن ۲۵ سالگی دستگیر شدم و در زمان بازجویی تحت انواع شکنجه‌ها قرار گرفتم که حتی فکر کردن به آن تن هر انسان با وجدانی را به لرزه در می‌آورد. در طی دوران بازجویی و بازداشتم در ارومیه، برای ماه‌ها در سلول انفرادی نگه داشته شدم. در این ایام، بازجویان پایم را شکستند، کتفم را از جا درآوردند، دنده‌هایم شکسته شد، تمامی دندان‌هایم بجز ۳ عدد در دهانم خرد شد و مشت و لگد و کابل جیره روزانه‌ام شد. تا جایی که بخاطر دارم، یک ضربه کاری به کمرم، دنیا را در برابر چشمانم تیره و تار کرد. وقتی به‌هوش آمدم، در سلول انفرادی خودم بودم، ولی توانایی حرکت نداشتم و تا ۶ ماه فلج کامل بودم و پوشک می‌بستم. بعدها مشخص شد که بر اثر ضربات میلگرد، ۳ مهره کمرم شکسته و آسیب جدی دیده است.
در تمام این ۱۵ سال گذران حبس، روزی نبوده است که آب خوشی از گلویم پایین برود و بیماری‌ها رهایم کنند. ولی همیشه در وجودم احساس سربلندی و غرور می‌کنم؛ چون بنا به آموخته‌هایم، مقاومت در برابر ظلم و ستم را عین زندگی می‌دانم و برای سربلندی مردم سرزمینم همیشه حی و حاضر هستم.
مردم شریف و مبارز ایران و کردستان
هرچند این فرزند کوچک شما در جان خود احساس ایستادگی و مقاومت می‌کند، اما شکنجه‌ها و سالیان متمادی زندان، جسم مرا به کلکسیونی از بیماری‌ها تبدیل کرده است. هم‌اکنون من با تنگی کانال نخاع، عفونت شدید بیضه، کولیت روده و خونریزی روده، پارگی فتق و پرده دیافراگم، پیچ‌خوردگی معده و استفراغ‌های روزانه، تپش قلب، تنگی نفس، زخم اثنی عشر و نارسایی کلیه دست به گریبانم. به‌طوری‌که حتی از خوردن غذا نیز عاجزم و وزنم بشدت کاهش یافته است؛ در حالی‌که شکمم به‌دلیل آب‌آوردگی، بسیار متورم و دردناک شده است.
من از مرگ در راه آزادی و باورهایم هیچ هراسی ندارم، اما نمی‌توانم بدون مبارزه و در سکوت به آن تن دهم. از همین رو از تمام وجدان‌های بیدار و نهادهای حقوق بشری تقاضا دارم تا صدای من باشند و به تمام مراجع قانونی، حقوقی و بین‌المللی و شخص گزارشگر ویژه حقوق بشر سازمان ملل در امور ایران، خانم مای ساتو، اعلام می‌دارم که مسئولیت مستقیم جان من بر عهده شخص صالحی، دادستان تهران، می‌باشد. دیگر سکوت نخواهم کرد و حق مشروع خود می‌دانم تا اعتراضم را به هر طریقی که می‌توانم بیان نمایم.
ژن – ژیان – آزادی
زن – زندگی – آزادی
زندان سیاسی
مطلب احمدیان
زندان اوین
بهمن ماه ۱۴۰۳”
مطلب احمدیان، حدودا ۳۹ ساله اهل شهرستان بانه، در تاریخ ۱۳ مهر ۱۳۸۹ به اتهام محاربه از طریق عضویت در یکی از گروه‌های اپوزیسیون بازداشت و به ۳۰ سال زندان در تبعید محکوم شد. او در ابتدا در زندان میناب و سپس در سال ۱۳۹۵ به زندان سقز منتقل شد. وی همچنین در سال‌های ۱۳۸۷ و ۱۳۹۰ به دلیل تردد غیرمجاز از مرزهای کشور به جزای نقدی و یک سال حبس محکوم شده بود.
آقای احمدیان در سال ۱۳۹۷، توسط شعبه ۱ دادگاه کیفری یک استان کردستان به اتهامات “مشارکت در قتل” به ۸ سال حبس تعزیری و پرداخت نصف دیه کامل (دو دیه کامل برای ۴ متهم پرونده) و به اتهام “ضرب و جرح عمدی” از بابت همان پرونده به ۱ سال حبس و پرداخت ۲۰ میلیون تومان (۸۰ میلیون تومان برای ۴ متهم پرونده) بابت دیه فرد مجروح شده درگیری محکوم شد. پس از ابلاغ حکم در زندان سنندج، ابتدا به زندان اوین و سپس به زندان رجایی‌شهر کرج منتقل شد. در مرداد ۱۴۰۳، به دنبال تعطیلی زندان رجایی‌شهر، او و چند زندانی دیگر به زندان اوین انتقال یافتند و اکنون در بند چهار این زندان نگهداری می‌شود.
مطلب احمدیان، زندانی سیاسی که ۱۵ سال گذشته را در زندان سپری کرده است، در نامه‌ای از زندان اوین به شرح وضعیت نامناسب جسمی و بیماری‌های خود پرداخته است.
او با مشکلاتی از جمله تنگی کانال نخاع، عفونت شدید بیضه، کولیت روده، پارگی فتق، پیچ‌خوردگی معده و نارسایی کلیه روبه‌رو است. وی در نامه خود با اشاره به مخالفت دادستان با توقف اجرای حکم و یا اعطای مرخصی برای درمان، نوشته است که “دادستان به جای طناب دار، حکم مرگ تدریجی مرا صادر کرده است.”
به گزارش خبرگزاری هرانا، ارگان خبری مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، مطلب احمدیان در پانزدهمین سال از دوران محکومیت خود، با انتشار نامه ای، ضمن شرح بیماری ها و مشکلات جسمی خود در زندان،اعلام کرده است که دادستان با مخالفت‌های خود مانع از اقدام‌های ضروری برای بهبود وضعیت جسمانی او شده است.
متن کامل این نامه که در اختیار هرانا قرار گرفته است، در ادامه می‌آید:
“هرگز از مرگ نهراسیده‌ام
اگرچه دستانم در ابتذال شکننده‌تر بود
هراس من – باری – همه از مردن در سرزمینی است
که مزد گورکن
از آزادی آدمی
افرون‌تر باشد.
مردم شریف و مبارز ایران و کردستان
من زندانی سیاسی مطلب احمدیان، متولد بانه در کردستان، هستم که محکوم به ۳۰ سال زندان می‌باشم و هم‌اکنون ۱۵ سال از آن را بدون حتی یک روز و یک ساعت مرخصی در سخت‌ترین شرایط سپری کرده‌ام. از نوجوانی با درک ظلم و ستم سیستماتیک در حق مردم کردستان، در حد فهم و آگاهی خود برای آزادی و برابری تمام مردم سرزمینم مبارزه کرده‌ام. در سال ۱۳۸۹، در سن ۲۵ سالگی دستگیر شدم و در زمان بازجویی تحت انواع شکنجه‌ها قرار گرفتم که حتی فکر کردن به آن تن هر انسان با وجدانی را به لرزه در می‌آورد. در طی دوران بازجویی و بازداشتم در ارومیه، برای ماه‌ها در سلول انفرادی نگه داشته شدم. در این ایام، بازجویان پایم را شکستند، کتفم را از جا درآوردند، دنده‌هایم شکسته شد، تمامی دندان‌هایم بجز ۳ عدد در دهانم خرد شد و مشت و لگد و کابل جیره روزانه‌ام شد. تا جایی که بخاطر دارم، یک ضربه کاری به کمرم، دنیا را در برابر چشمانم تیره و تار کرد. وقتی به‌هوش آمدم، در سلول انفرادی خودم بودم، ولی توانایی حرکت نداشتم و تا ۶ ماه فلج کامل بودم و پوشک می‌بستم. بعدها مشخص شد که بر اثر ضربات میلگرد، ۳ مهره کمرم شکسته و آسیب جدی دیده است.
در تمام این ۱۵ سال گذران حبس، روزی نبوده است که آب خوشی از گلویم پایین برود و بیماری‌ها رهایم کنند. ولی همیشه در وجودم احساس سربلندی و غرور می‌کنم؛ چون بنا به آموخته‌هایم، مقاومت در برابر ظلم و ستم را عین زندگی می‌دانم و برای سربلندی مردم سرزمینم همیشه حی و حاضر هستم.
مردم شریف و مبارز ایران و کردستان
هرچند این فرزند کوچک شما در جان خود احساس ایستادگی و مقاومت می‌کند، اما شکنجه‌ها و سالیان متمادی زندان، جسم مرا به کلکسیونی از بیماری‌ها تبدیل کرده است. هم‌اکنون من با تنگی کانال نخاع، عفونت شدید بیضه، کولیت روده و خونریزی روده، پارگی فتق و پرده دیافراگم، پیچ‌خوردگی معده و استفراغ‌های روزانه، تپش قلب، تنگی نفس، زخم اثنی عشر و نارسایی کلیه دست به گریبانم. به‌طوری‌که حتی از خوردن غذا نیز عاجزم و وزنم بشدت کاهش یافته است؛ در حالی‌که شکمم به‌دلیل آب‌آوردگی، بسیار متورم و دردناک شده است.
من از مرگ در راه آزادی و باورهایم هیچ هراسی ندارم، اما نمی‌توانم بدون مبارزه و در سکوت به آن تن دهم. از همین رو از تمام وجدان‌های بیدار و نهادهای حقوق بشری تقاضا دارم تا صدای من باشند و به تمام مراجع قانونی، حقوقی و بین‌المللی و شخص گزارشگر ویژه حقوق بشر سازمان ملل در امور ایران، خانم مای ساتو، اعلام می‌دارم که مسئولیت مستقیم جان من بر عهده شخص صالحی، دادستان تهران، می‌باشد. دیگر سکوت نخواهم کرد و حق مشروع خود می‌دانم تا اعتراضم را به هر طریقی که می‌توانم بیان نمایم.
ژن – ژیان – آزادی
زن – زندگی – آزادی
زندان سیاسی
مطلب احمدیان
زندان اوین
بهمن ماه ۱۴۰۳”
مطلب احمدیان، حدودا ۳۹ ساله اهل شهرستان بانه، در تاریخ ۱۳ مهر ۱۳۸۹ به اتهام محاربه از طریق عضویت در یکی از گروه‌های اپوزیسیون بازداشت و به ۳۰ سال زندان در تبعید محکوم شد. او در ابتدا در زندان میناب و سپس در سال ۱۳۹۵ به زندان سقز منتقل شد. وی همچنین در سال‌های ۱۳۸۷ و ۱۳۹۰ به دلیل تردد غیرمجاز از مرزهای کشور به جزای نقدی و یک سال حبس محکوم شده بود.
آقای احمدیان در سال ۱۳۹۷، توسط شعبه ۱ دادگاه کیفری یک استان کردستان به اتهامات “مشارکت در قتل” به ۸ سال حبس تعزیری و پرداخت نصف دیه کامل (دو دیه کامل برای ۴ متهم پرونده) و به اتهام “ضرب و جرح عمدی” از بابت همان پرونده به ۱ سال حبس و پرداخت ۲۰ میلیون تومان (۸۰ میلیون تومان برای ۴ متهم پرونده) بابت دیه فرد مجروح شده درگیری محکوم شد. پس از ابلاغ حکم در زندان سنندج، ابتدا به زندان اوین و سپس به زندان رجایی‌شهر کرج منتقل شد. در مرداد ۱۴۰۳، به دنبال تعطیلی زندان رجایی‌شهر، او و چند زندانی دیگر به زندان اوین انتقال یافتند و اکنون در بند چهار این زندان نگهداری می‌شود.
خبرگزاری هرانا – مطلب احمدیان، زندانی سیاسی که ۱۵ سال گذشته را در زندان سپری کرده است، در نامه‌ای از زندان اوین به شرح وضعیت نامناسب جسمی و بیماری‌های خود پرداخته است. او با مشکلاتی از جمله تنگی کانال نخاع، عفونت شدید بیضه، کولیت روده، پارگی فتق، پیچ‌خوردگی معده و نارسایی کلیه روبه‌رو است. وی در نامه خود با اشاره به مخالفت دادستان با توقف اجرای حکم و یا اعطای مرخصی برای درمان، نوشته است که “دادستان به جای طناب دار، حکم مرگ تدریجی مرا صادر کرده است.”
به گزارش خبرگزاری هرانا، ارگان خبری مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، مطلب احمدیان در پانزدهمین سال از دوران محکومیت خود، با انتشار نامه ای، ضمن شرح بیماری ها و مشکلات جسمی خود در زندان،اعلام کرده است که دادستان با مخالفت‌های خود مانع از اقدام‌های ضروری برای بهبود وضعیت جسمانی او شده است.
متن کامل این نامه که در اختیار هرانا قرار گرفته است، در ادامه می‌آید:
“هرگز از مرگ نهراسیده‌ام
اگرچه دستانم در ابتذال شکننده‌تر بود
هراس من – باری – همه از مردن در سرزمینی است
که مزد گورکن
از آزادی آدمی
افرون‌تر باشد.
مردم شریف و مبارز ایران و کردستان
من زندانی سیاسی مطلب احمدیان، متولد بانه در کردستان، هستم که محکوم به ۳۰ سال زندان می‌باشم و هم‌اکنون ۱۵ سال از آن را بدون حتی یک روز و یک ساعت مرخصی در سخت‌ترین شرایط سپری کرده‌ام. از نوجوانی با درک ظلم و ستم سیستماتیک در حق مردم کردستان، در حد فهم و آگاهی خود برای آزادی و برابری تمام مردم سرزمینم مبارزه کرده‌ام. در سال ۱۳۸۹، در سن ۲۵ سالگی دستگیر شدم و در زمان بازجویی تحت انواع شکنجه‌ها قرار گرفتم که حتی فکر کردن به آن تن هر انسان با وجدانی را به لرزه در می‌آورد. در طی دوران بازجویی و بازداشتم در ارومیه، برای ماه‌ها در سلول انفرادی نگه داشته شدم. در این ایام، بازجویان پایم را شکستند، کتفم را از جا درآوردند، دنده‌هایم شکسته شد، تمامی دندان‌هایم بجز ۳ عدد در دهانم خرد شد و مشت و لگد و کابل جیره روزانه‌ام شد. تا جایی که بخاطر دارم، یک ضربه کاری به کمرم، دنیا را در برابر چشمانم تیره و تار کرد. وقتی به‌هوش آمدم، در سلول انفرادی خودم بودم، ولی توانایی حرکت نداشتم و تا ۶ ماه فلج کامل بودم و پوشک می‌بستم. بعدها مشخص شد که بر اثر ضربات میلگرد، ۳ مهره کمرم شکسته و آسیب جدی دیده است.
در تمام این ۱۵ سال گذران حبس، روزی نبوده است که آب خوشی از گلویم پایین برود و بیماری‌ها رهایم کنند. ولی همیشه در وجودم احساس سربلندی و غرور می‌کنم؛ چون بنا به آموخته‌هایم، مقاومت در برابر ظلم و ستم را عین زندگی می‌دانم و برای سربلندی مردم سرزمینم همیشه حی و حاضر هستم.
مردم شریف و مبارز ایران و کردستان
هرچند این فرزند کوچک شما در جان خود احساس ایستادگی و مقاومت می‌کند، اما شکنجه‌ها و سالیان متمادی زندان، جسم مرا به کلکسیونی از بیماری‌ها تبدیل کرده است. هم‌اکنون من با تنگی کانال نخاع، عفونت شدید بیضه، کولیت روده و خونریزی روده، پارگی فتق و پرده دیافراگم، پیچ‌خوردگی معده و استفراغ‌های روزانه، تپش قلب، تنگی نفس، زخم اثنی عشر و نارسایی کلیه دست به گریبانم. به‌طوری‌که حتی از خوردن غذا نیز عاجزم و وزنم بشدت کاهش یافته است؛ در حالی‌که شکمم به‌دلیل آب‌آوردگی، بسیار متورم و دردناک شده است.
من از مرگ در راه آزادی و باورهایم هیچ هراسی ندارم، اما نمی‌توانم بدون مبارزه و در سکوت به آن تن دهم. از همین رو از تمام وجدان‌های بیدار و نهادهای حقوق بشری تقاضا دارم تا صدای من باشند و به تمام مراجع قانونی، حقوقی و بین‌المللی و شخص گزارشگر ویژه حقوق بشر سازمان ملل در امور ایران، خانم مای ساتو، اعلام می‌دارم که مسئولیت مستقیم جان من بر عهده شخص صالحی، دادستان تهران، می‌باشد. دیگر سکوت نخواهم کرد و حق مشروع خود می‌دانم تا اعتراضم را به هر طریقی که می‌توانم بیان نمایم.
ژن – ژیان – آزادی
زن – زندگی – آزادی
زندان سیاسی
مطلب احمدیان
زندان اوین
بهمن ماه ۱۴۰۳”
مطلب احمدیان، حدودا ۳۹ ساله اهل شهرستان بانه، در تاریخ ۱۳ مهر ۱۳۸۹ به اتهام محاربه از طریق عضویت در یکی از گروه‌های اپوزیسیون بازداشت و به ۳۰ سال زندان در تبعید محکوم شد. او در ابتدا در زندان میناب و سپس در سال ۱۳۹۵ به زندان سقز منتقل شد. وی همچنین در سال‌های ۱۳۸۷ و ۱۳۹۰ به دلیل تردد غیرمجاز از مرزهای کشور به جزای نقدی و یک سال حبس محکوم شده بود.
آقای احمدیان در سال ۱۳۹۷، توسط شعبه ۱ دادگاه کیفری یک استان کردستان به اتهامات “مشارکت در قتل” به ۸ سال حبس تعزیری و پرداخت نصف دیه کامل (دو دیه کامل برای ۴ متهم پرونده) و به اتهام “ضرب و جرح عمدی” از بابت همان پرونده به ۱ سال حبس و پرداخت ۲۰ میلیون تومان (۸۰ میلیون تومان برای ۴ متهم پرونده) بابت دیه فرد مجروح شده درگیری محکوم شد. پس از ابلاغ حکم در زندان سنندج، ابتدا به زندان اوین و سپس به زندان رجایی‌شهر کرج منتقل شد. در مرداد ۱۴۰۳، به دنبال تعطیلی زندان رجایی‌شهر، او و چند زندانی دیگر به زندان اوین انتقال یافتند و اکنون در بند چهار این زندان نگهداری می‌شود.
خبرگزاری هرانا –1403/11/20
