مدارس سیستان و بلوچستان و واژه غریب “امکانات”
کوردانه : هرچه از مدارس هوشمند و استاندارد پایتخت به سمت استان‌های جنوبی فاصله می‌گیریم به همان اندازه با کمبود نیروهای آموزشی، کلاس های استاندارد و امکانات اولیه آموزشی و بهداشتی روبرو می شویم که به گفته بسیاری از کارشناسان برای حل آنها نیاز به تدبیری ویژه و عزمی ملی است.
بچه‌های سیستان و بلوچستان به ویژه در مناطق روستایی با واژه هایی همچون بابای مدرسه، وسایل سرمایشی، آبخوری، سرویس بهداشتی، وسایل سمعی و بصری، سالن ورزشی و حتی پنجره ای برای پیوند نگاهشان با خورشید، بیگانه و محروم هستند.
بسیاری از دانش آموزان این استان سهم‌شان از این دنیای رنگارنگ و کلاس‌های هوشمند پایتخت تنها تک لباسی کهنه است که با دمپایی پلاستکی کیلومترها راه را می‌پیمایند تا با کوله باری از خستگی دانشی بیاموزند و نقشی در توسعه کشور و استان ایفا کنند.
کودکان سیستان و بلوچستان نه با یک کوله‌پشتی پر از دفتر و مداد رنگی بلکه با باری از خستگی و سختی راهی مدرسه می‌شوند.
هنوز بسیاری از دانش آموزان استان از داشتن سقفی برای تحصیل محروم هستند و به دلیل عقب ماندگی‌های بر جای مانده از بی توجه های رژیم گدشته وحکومت اسلامی به خاطر تبعیض های مذهبی و نژادی هنوز امکانات تحصیلی بر سر آنها سایه نینداخته است.
