بررسی ماده ۱۷ اعلامیه جهانی حقوق بشر و مقایسه آن با قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران
آیا میدانید : ۳۰ ماده اعلامیه جهانی حقوق بشر وجود دارد ؟ و از اساسی ترین حقوق انسانی شما هستند و متعلق به شماست.
ماده ۱۷اعلامیه جهانی حقوق بشر حق مالکیت را به صورت منفردن یا دسته جمعی حق هر انسانی میداند و تاکید میکند که نمیتوان انسانی را از این حق محروم کرد.
مالکیت شخصی مالکیتی است که به موجب آن اشیاء به اشخاص ارتباط پیدا می کند و در پرتو این ارتباط مالکیت به رسمیت شناخته می شود.
انسان از بدو تولد دارای حقوقی ذاتی و ناگسستنی است كه اولین و بنیادی ترین آنها حق حیات یا به عبارتی حق مالكیت بر جان است. بدون چنین مالكیت و تسلطی، منزلت وجودی انسان در ورطه ی نوعی از بردگی گرفتار خواهد شد. درحالیکه امر ناشی از شأن وجودی انسان به عنوان موجودی مستقل و آزاد است. آزادی انسان با مالكیت و تسلط وی بر جان و مال خود تعریف می شود. علت اینكه جان و مال انسان در طول هم و توأمان مطرح می شود این است كه حق مالكیت بر مال در واقع ادامه حق مالكیت بر جان است. و نقض آن هم به همان اندازه مذموم میباشد .
و اما در ماده ۳۱ قانون مدنی ایران بیان شده است که هیچ کس نمی تواند مالی را از تصرف مالک آن بیرون کند مگر به حکم قانون
و اصل ۴۷ قانون اساسی هم تاکید میکند که : مالکیت شخصی که از راه مشروع باشد محترم است
دراین خصوص باید گفت که شرع اسلام , در قوانین ایران مورد نظر قرار گرفته است و مالکیت جان و مال انسانها را , اول در اختیار خدا و سپس نایب برحق او میداند و حکومت ج.ا برای این منظور با وضع قوانینی چون پرداخت خمس و زکات بر مالکیت فردی انسانها تسلط می یابد و بطور کلی در ایران بر سلب مالکیت, قانون واحدی حکومت نمیکند و از این حیث بین قوانین سلب مالکیت و مراجع رسیدگی و تشریفات آن در بعضی مواقع هماهنگی وجود ندارد.
