زندانی سیاسی ارژنگ داوودی بیش از ۱۶ سال از عمر ۶۶ ساله خود را در زندانهای مختلف دیکتاتوری ولایت فقیه، گذرانده و بیش از سه سال است که در زندانهای زاهدان و زابل به صورت قرنطینه در سلولهای انفرادی و به دور از زندانیان دیگر حبس شده است.
او در مهرماه ۹۵ پس از ۱۳ سال زندان در زندانهای بندرعباس، اوین و رجایی شهر، جهت تحمل حکم تبعید از زندان رجایی شهر به زندان زابل منتقل شد. او را سپس به زندان زاهدان (موسوم به کشتارگاه زندانیان) منتقل کردند.
آقای داوودی طی این مدت در یک اتاق نمور و تاریک و به دور از زندانیان دیگر محبوس و محروم از امکانات اولیه زندگی بود و در اعتراض به این امر در اسفند ۹۶ برای کمی آفتاب و هوا اقدام به اعتصاب غذا کرد.
در سال ۹۷، محمد خسروی رئیس زندان و معاون وی غلامرضا قدیر، او را پس از احضار به دفتر رئیس زندان، در حالیکه پابند و دستبند داشت، از بالای پله های طبقه دوم ساختمان به پایین پرتاب کردند. این امر منجر به شکستن هر دو پا، ضرب دیدگی کتف و کمر وی شد. به طوری که تا پایان عمر، توان حرکت و راه رفتن بدون عصا و واکر را ندارد.
مسئولان زندان زابل پس از انتقال وی از زندان زاهدان در این زندان نیز وی را در یک اتاق تکی به دور از زندانیان دیگر، محروم از تماس و حداقل امکانات زندگی محبوس کردند.
آقای داوودی از روز ۳۱ اردیبهشت ماه ۹۸، مجددا با خواسته انتقال به بند زندانیان سیاسی و اعتراض به شرایط غیرانسانی، به مدت نامشخصی اعتصاب غذا کرد. این اعتصاب غذا به دلیل قرنطینه بودن وی امکان رسانه ای شدن پیدا نکرد.
ارژنگ داوودی از قدیمی ترین زندانیان سیاسی ایران است. او به دلیل شکنجه و ضرب و شتم، بخشی از شنوایی و بینایی خود را از دست داده و بر اثر ضربه، دچار شکستگی دو پا و ضایعه مهره کمر گشته است.
به دلیل شرایط قرنطینه و بی خبری مدتهاست که کمتر در رسانه ها به وضعیت او پرداخته و گمنام شده است.
ارژنگ داوودی، متولد ١٣٣٢ در شهر آبادان و فارغ‌التحصیل رشته مهندسی مکانیک و مدیریت صنعتی از دانشگاه تگزاس آمریکا است.
آقای داوودی از جمله دانشجویان فعال در کنفدراسیون دانشجویان ایرانی قبل از انقلاب ضدسلطنتی در سال ۱۳۵۷ بود. پس از انقلاب ۵۷ به ایران بازگشت و در وزارت نفت مشغول به کار شد و با دیدن ظلم و دیکتاتوری تصمیم به مبارزه با آن گرفت.
آقای ارژنگ داوودی در آبانماه ١٣٨٢ دستگیر شد و تحت شدیدترین شکنجه ها در سلولهای انفرادی زندان ۳۲۸ سپاه پاسداران، بند دو الف قرار گرفت. سپس توسط قاضی دهنوی در دادگاه انقلاب به ۱۵ سال زندان تعزیری، ۵ سال محرومیت از حقوق اجتماعی، انفصال دائم از مدیریت مجتمع آموزشی-فرهنگی پرتو حکمت، ۷۴ ضربه شلاق و تبعید به زندانهای جنوب کشور محکوم شد.
اتهامات اصلی ارژنگ داودی، راه اندازی و تاسیس «جنبش آزادی ایرانیان» و «کنفدراسیون دانشجویان ایرانی» است. اتهامات دیگری چون نوشتن «مانیفست ضد نظام جمهوری اسلامی»، توهین به خمینی و خامنه ای و مسئولین نظام، توهین به مقدسات و همکاری با خبرنگار کانادایی «جین کوکان» برای ساخت فیلم مستند «ایران ممنوع» نیز در پرونده او عنوان شده است. در فیلم مستند «ایران ممنوع»، سعید مرتضوی، دادستان پیشین تهران، عامل قتل زهرا کاظمی خبرنگار ایرانی – کانادایی در سال ۸۲ عنوان شد.
آقای ارژنگ داوودی در ۱۶ سال گذشته، به زندانهای مختلفی همچون زندان اوین، بازداشتگاه اهواز، زندان بندرعباس، زندان رجایی شهر، زندان زابل و زندان زاهدان تبعید شد. در سال ۸۶ خانه و خودرو شخصی وی توسط ماموران حکومتی توقیف و به غارت برده شد. او در دوران زندان بارها با پیامهای خود به نقض حقوق بشر در زندانهای دیکتاتوری ولایت فقیه اعتراض کرد.
در تیر ماه ۹۳ وی را که ۶۱ سال داشت، پس از گذشت ۱۰ سال زندان به اتهام عضویت و هواداری و فعالیت مؤثر در پیشبرد اهداف مجاهدین خلق در زندان به اعدام محکوم کردند. این حکم پس از مدتی به ۵ سال تبدیل شد.
در مهر ماه ۹۵ از زندان رجایی شهر کرج به زندان زابل تبعید شد. در این انتقال مأمورین حفاظت زندان مرکزی زابل از تحویل دادن برخی وسایل این زندانی سالخورده ممانعت به عمل آوردند.
در دی ماه ۹۶ پس از اطلاع از تظاهرات سراسری مردم ایران در حمایت از آنان پیام داد و چنین گفت:
«همه تان را دوست دارم. همه تان را می بوسم و برای ساختن یک ایران آزاد، یک ایران آباد، یک ایران دمکرات، یک ایران سرشار از عشق و داد و یک ایران مملو از زندگی روی همه تان حساب می کنم.»
پس از این پیامها در روز ۲۷ دی ماه او را به سلولهای قرنطینه زندان مرکزی زاهدان، منتقل نموده و پس از مدتی به زندان زابل منتقل کردند. جوانه ها ۱۳ شهریور
