نازنین زاغری شهروند دوتابعیتی ایرانی-بریتانیایی که سومین سال حبس خود را در زندان اوین سپری می کند، با انتشار نامه ای ضمن توصیف احوال خود به عنوان مادری زندانی، از عملکرد حکومت ایران در مورد پرونده خود انتقاد کرد.
وی در توصیف شرایطش می‌گوید: «من مادر زندانی کودکی هستم که کشورش لذت داشتنش را از من دریغ کرده است […] شاید برای تو درآغوش نکشیدن دخترت غیر قابل تصور باشد اما من بیش از سه سال است که با آن در کشمکش هستم و این برایم بدترین عذاب است.»
در ادامه این نامه به نقد عملکرد مسوولان جمهوری اسلامی می پردازد. در این راستا ابتدا به آزادی نگار قدس کنی، از زندانهای آمریکا اشاره می کند. نازنین در این باره می گوید: «اما بین من و نگار تفاوت بزرگیست. قاضی دادگاه ]آمریکا[ به دلیل شرایطش و دوری از فرزندش حکم به پایان حبس می دهد. حبس او برابر با آزادی اوست […] من و نگار هموطنیم. او در کشوری غریب محکوم شده و من در وطنم. من را حتی به گفته سازمان ملل، در دادگاهی ناعادلانه به ۵ سال حبس محکوم کرده و وادار کرده اند علیرغم التماس ها و اشکهایی که ریخته ام در عین بی گناهی، سه سال و نیم از آنرا تا به امروز پشت میله های زندان و به دور از فرزندم سپری کنم.»
سپس، در واکنش به سخنان محمد جواد ظریف، وزیرخارجه جمهوری اسلامی ایران، در حاشیه ی اجلاس مجمع عمومی سازمان ملل متحد در مورد ارتباط آزادی نازنین زاغری و بدهی ۴۰۰ میلیون پوندی دولت انگلیس به ایران، نازنین در نامه ی خود بیان می کند ” کشور من هفته گذشته مرا در ازای مبلغ هنگفتی که مطالبات سیاسی خودش است به حراج گذاشت […] کشور من سنگ مادران سوری و یمنی و فلسطینی را به سینه می زند اما بَرغم دوری مادری از فرزندش در خاک سرزمین خود چشم می پوشد.”
متن نامه نازنین زاغری به نقل از وب‌سایت کانون مدافعان حقوق بشر در ادامه می آید:
شاید برای تو شانه کشیدن بر گیسوان دخترکت تنها بخشی از روزمرگی هایت باشد اما برای من آرزوییست که سه سال و نیم در انتظارش بوده ام. شاید برای تو قصه های شبانه و بوسه های قبل خواب و رفتن به پارک و کتابخانه آنقدرعادی باشد که حتی گاهی برایش وقت هم نداشته باشی اما برای من حسرت سالیان پشت آن نهفته است. شاید برای تو درآغوش نکشیدن دخترت غیر قابل تصور باشد اما من بیش از سه سال است که با آن در کشمکش هستم و این برایم بدترین عذاب است.
قلب من هر صبح یکشنبه برای دیدن دخترم در سالن ملاقات زندان اوین از فرط هیجان و اضطراب درون سینه ام تندتر از همیشه می تپد. درب سالن ملاقات باز می شود و گیسوی من به سمتم می دود و نامم را صدا می زند و مرا در آغوش می کشد. آغوشی که شاید کوتاه ترین اما بدون شک زیباترین و هیجان انگیزترین آغوش دنیاست. اما این یکشنبه ها نیز دیری نخواهد پایید که از میان دستانم بلغزند و در غبار مه آلود زندان محو شوند.
من مادر زندانی کودکی هستم که کشورش لذت داشتنش را از من دریغ کرده است.
من مادر زندانی کودکی۵ ساله ام که از ۲۲ ماهگی کشورم لذت داشتنش را از من دریغ کرده است. روزهای سیاه دوری از کودکم، درست زمانی که تازه زبان به سخن گفتن گشوده بود، به تلخی سپری شدند. باید مادر باشی و غم دوری از فرزند را چشیده باشی تا بدانی و بفهمی که من از چه حرف می زنم.
هفته گذشته مادری از زندان آزاد شد، مادری که محکومیتش به زندانی بودن من گره خورده بود.
“نگار” مادری است که فرزندش را در زندان درکشوری غریب به دنیا آورده و باید زندان را تجربه کرده باشی تا بدانی او چه کشیده. باید کودک شیرخواره ات را از سینه ات جدا کرده باشند و تو روزها و شب ها با صدای گریه های او در کابوست از خواب پریده باشی، خیس عرق، و او را کنار خود نیافته باشی تا بدانی او چه رنجی را متحمل شده. هنگامی که صدای ضجه های خودت و دلتنگی های کودکت و آغوشی که او را کم دارد در سلول های انفرادی سرد و تاریک شهری غریب می پیچید، شاید این همان رنجی است که او کشیده. من زجری را که او کشیده تجربه کرده ام. . من هم مانند نگار حسرت در آغوش کشیدن، بوسیدن و بوییدن نوزادم را در ماهها و سالهای طولانی و سخت و تیره و غم انگیز زندان تجربه کرده ام و میدانم و خوب می فهمم که با هیچ رنجی در دنیا قابل قیاس نیست.
اما بین من و نگار تفاوت بزرگیست. قاضی دادگاه به دلیل شرایطش و دوری از فرزندش حکم به پایان حبسش می دهد. حبس او برابر با آزادی اوست.
من و نگار هموطنیم. او در کشوری غریب محکوم شده و من در وطنم. مرا، حتی به گفته سازمان ملل، در دادگاهی ناعادلانه به ۵ سال حبس محکوم کرده و وادار کرده اند علیرغم التماس ها و اشکهایی که ریخته ام در عین بی گناهی، سه سال و نیم از آنرا تا به امروز پشت میله های زندان و به دور از فرزندم سپری کنم.
و ما اکنون در ابتدای مسیری سخت تر ایستاده ایم.
در آینده ای نزدیک، آنان که مرا به دور از فرزندم نگه داشته اند می نشینند و نظاره می کنند دخترم پس از بیش از سه سال و نیم نزد پدرش برای رفتن به مدرسه به انگلستان بازگردد؛ سفری که برای هر دوی ما پر از اضطراب و دلهره خواهد بود.
این در حالیست که کشور من هفته گذشته مرا در ازای مبلغ هنگفتی که مطالبات سیاسی خودش است به حراج گذاشت. امید من به کشورم برای رهایی سالهاست که از قلبم رخت بربسته است. کشور من سنگ مادران سوری و یمنی و فلسطینی را به سینه می زند اما بر غم دوری مادری از فرزندش در خاک سرزمین خود چشم می پوشد و زجرش را با نظاره کردن رفتن کودک ۵ ساله اش صد چندان می کند.
آنان که به زعم ایران، ناقضین حقوق بشرند، از خطای نگار به حکم مادر بودنش می گذرند و او را نزد کودکش‌می‌فرستند. اما مسوولان‌کشور من، مرا بیگناه متهم می کنند و به گناه ناکرده رای می دهند و قصاص می کنند و گذشت هم ندارند.
کشور من به جای حمایت از حق من و کودکم، آزادی ام را در قبال مذاکره به حراج می گذارد و تنها من، فرزند و همسرم بهای آنرا می پردازیم.
چه تلخ است روزی که بفهمی در نهایت بی عدالتی در وطنت حبس شده ای و راهی برای آزادی پیش پایت نیست. من هیچ امید و انگیزه ای برای رهایی از این قفس پس از ترک گیسویم ندارم، و درد و رنج بی پایان مرا با هیچ معیاری نمی توان سنجید. من یک مادرم که با رفتن دختر کوچکم مانند تل خاکی فروخواهم ریخت و از من جز مشتی خاک چیزی برجای نخواهد ماند.
نگار زمانی به ایران باز می گردد که کودکش دقیقا همسن گیسوی من است زمانی که او را از من جدا کردند و این خاطرات آن روزها را برایم تداعی می‌کند. گمان نمی کنم هیچ قانون و سیاستی برای جدایی مادری از فرزندش توجیهی داشته و آنرا بربتابد.
من و کودکم هنوز بازیچه دست سیاستمدارانی هستیم که در داخل و خارج از مرزهای وطنم ما را ابزاری برای رسیدن به اهداف سیاسی و سیاست های خود قرار داده و از هر آنچه در توان داشتند برای دست یافتن به مقاصد خود و بهره کشی از مادری بی گناه که به هیچ چیز جز کودکش نمی اندیشد، فروگذار نکردند. آخرین تیر ترکششان هم به حراج گذاشتن مادری است که دوری از فرزندش را بیش از این تاب نمی آورد.
شاید اگر انسانیت و اخلاق و دینداری به معنای واقعی که یک کشور اسلامی ادعا می کند در دل سیاستمداران حلول می کرد، دنیای ما جای بهتری بود و رنج مادران سرزمینمان سبکتر. بی شک آن روز من در حسرت دیدن دخترم در اولین روز مدرسه اش نمی ماندم…
آن روز آزادی سرودی می خواند طولانی تر و نرم تر از شانه کشیدن بر گیسوان گیسوی کوچکم.
نازنین زاغری، مادر گابریلا گیسو رتکلیف
زندان اوین، تهران
مهر ۱۳۹۸ کمپین دفاع اززندانیان سیاسی 10مهر
