«لقمان وحید» کولبری پیرانشهری‌ست که اسفند ماه ۹۶ هنگام عبور از مرز، روی مین رفت و به شدت آسیب دید؛ او یک پایش را در حادثه مین از دست داد و چشمانش نیز به شدت صدمه دیدند.
بعد از آن تاریخ، رنج‌های این خانواده‌ی کم‌بضاعت دو چندان شد؛ کمیسیون ماده یک، (تنها کمیسیون مسئول رسیدگی به قربانیان مین و ادوات جنگی) هیچ خسارت یا غرامتی به او نپرداخت. تشخیصِ کمیسیون این بود که این کولبر بینوا، غیرقانونی ردِ مرز کرده و بنابراین ماهیتاً مرتکب جرم شده؛ پس برای رفتن روی مین که از ادوات بازمانده از هشت سال جنگ است، ریالی به او پرداخت نشد. برای او جریمه رد مرز هم بریده بودند که در یک دادگاه، این جریمه بخشیده شد.
وحید دو فرزند دارد و همسر او نیز، کارگر کشاورزی است که به زحمت ماهی یک میلیون و ۵۰۰ هزار تومان درمی‌آورد؛ هیچ بیمه‌ای از او قبول نمی‌کنند؛ او تاکنون ۷ بار چشمش را عمل کرده اما هیچ بهبودی حاصل نشده است؛ کوری در کمین لقمان است. بیمارستان فارابی تهران دو بار، بیمارستان خدادوست شیراز یک بار، بیمارستان نیکوکاری تبریز دو بار، بیمارستان امام خمینی ارومیه یک بار و بیمارستان آذربایجان ارومیه یک بار دیگر.
او باید دوباره ۲۶ بهمن در بیمارستان ارومیه زیر تیغ جراحی چشم برود که می‌شود هشت بار!
لقمان وحید می‌گوید تاکنون بیش از ۱۰۰ میلیون تومان خرج کرده‌ام؛ همه‌ی این هزینه‌ها را فعالان مدنی و مردم پرداخته‌اند و دولت ریالی کمک نکرده است اما برای عمل ۲۶ بهمن، ۱۵ میلیون تومان نیاز دارم و نمی‌دانم برای جور کردن این پول، چه کار کنم!
او در پایان غمگین‌ترین حرف دنیا را می‌زند: “من و همسرم قصد داریم کلیه‌هایمان را بفروشیم تا پول عمل را جور کنیم”. ایلنا ۱۲دی
