سهیل عربی در خصوص علل شروع مجدد اعتصاب غذای خود چنین می گوید:
«از سرگیری اعتصاب به دلیل نقض حقوق خود، ظلم مضاعف و بدعهدی مسئولان
من مرتکب جرمی نشدم، وظیفه خبرنگار بیان واقعیت و انعکاس مشکلات مردم، بالاخص دردمندان جامعه است و من فقط انجام وظیفه کردم و صدای ستم دیدگان بودم، به بی عدالتی اعتراض کردم.
تمام اتهامات واهی بود، مثل فعالیت تبلیغی علیه نظام و تشویش اذهان عمومی و بازجویی ها تحت شکنجه و اکراه اخذ شد و حتی اجازه دفاع در دادگاه به من داده نشده است.
در بند الف یک قرارگاه ثارالله به شدت مورد ضرب و شتم قرار گرفتم و از ناحیه بیضه دچار تروما شدم و هنوز بعد از گذشت ماه ها درمان نشده ام و درد شدید را تحمل میکنم.
من پدر هستم و دلتنگ فرزند خود، من انسان هستم و قفس آزارم میدهد، دلایلی بهتر برای اعتصاب غذا پیدا نمی شود. با توجه با اینکه بارها نامه نگاری کردم و از شنیدن وعده های دروغ خسته ام. هر چند که طی چند روز اخیر هم غذا نخوردم و فقط با سرم زنده بودم و دفعه پیش هم در اثر اعتصاب غذا در کمای قندی رفتم. وقتی به من سرم زده بودند خواستم سٍرْم را بکشم و آنها نگذاشتند و خواستند چند روز صبر کنم تا مشکلاتم حل شوند.
برای چی؟ به چه دلیل از مرخصی محروم بودم؟ میگویند به این دلیل که سر موضع هستی.
من نه قاتلم و نه سارق، بلکه فقط حقایق را نوشتم و به دلیل نوشتن حقایق حبس رو تحمل کردم. آنان که اختلاس کرده اند به مرخصی رفتند، آزاد شدند، سارقان مسلح آزاد شدند.
خطر یک خبرنگار چیست؟ که واقعیت ها را می نویسد و مردم را نسبت به حقوق و تکالیف خود آشنا میکند؟ من حق دارم کنار دخترم باشم و نگهداری من در این زندان ظلم مضاعف است، زیرا من به اتهام سیاسی مثل فعالیت تبلیغی علیه نظام دستگیر شدم و نگهداری من کنار سارقان و اختلاس گران ظلمی مضاعف بر تمام ظلم هایی است که طی این ٧ سال به من شده است، مثل محرومیت از مرخصی.
روزنامه نگاری جرم نیست.
مانیتورینگ حقوق بشر در ایران 17 فروردین
