دو زندانی سیاسی کُرد به نام‌های خالد فریدونی اهل مهاباد و عمر فقیه‌پور اهل بوکان بیش از ۲۰ سال است که در زندان‌های پیرانشهر، مهاباد، رجایی‌شهر کرج و ارومیه بدون حتی یک روز استفاده از حق مرخصی محبوس هستند.
عمر فقیه‌پور و خالد فریدونی از پیشمرگه‌های حزب دمکرات کُردستان ایران بودند که مقارن ۱۰ شهریور ۱۳۷۹ (۳۱ اگوست ۲۰۰۰)، طی یک ماموریت حزبی به منظور جمع‌آوری کمک‌های مالی در یکی از روستاهای شهرستان پیرانشهر به کمین نیروهای سپاه پاسداران افتاده و بازداشت شدند.
این دو از زمان بازداشت در بازداشتگاه‌های اداره اطلاعات پیرانشهر و مهاباد بصورت وحشتناکی مورد شکنجه روانی و جسمانی قرار داشته‌اند.
درنهایت با اعمال نظر دستگاه‌های امنیتی در پاییز همان سال دادگاه انقلاب مهاباد به اتهام محاربه از طریق عضویت در حزب دمکرات کُردستان ایران رای به اعدام آنان صادر کرد. این حکم چند سال بعد در تاریخ ۱۰ اردیبهشت ۸۴ (۳۰ آوریل ۲۰۰۵) توسط دادگاه تجدید نظر استان با یک درجه تخفیف به حبس ابد کاهش یافت.
خالد فریدونی و عمر فقیه‌پور پس از آنکه حکم اعدامشان به حبس ابد محکوم شد در تاریخ ۱۲ آذر ۱۳۸۶ (۳ دسامبر ۲۰۰۷) با نظر ماموران امنیتی به زندان رجایی‌شهر کرج تبعید شدند. این دو زندانی پس از تجربه ۱۰ سال زندان در شرایط غیرانسانی روز چهارشنبه ۲۴ آبان ۹۶ (۱۵ نوامبر ۲۰۱۷) به همراه محمد نظری مجدداً به زندان ارومیه بازگردانده شدند.
رضا شریفی‌بوکانی، از زندانیان سیاسی سابق و هم‌بند این دو زندانی سیاسی در زندان رجایی‌شهر در این رابطه به هه‌نگاو اعلام کرد که این دو زندانی در مدت ۱۰ سالی که در زندان رجایی شهر کرج بود‌اند هیچ ملاقاتی با اعضای خانواده خود نداشته و تنها هر از گاهی از طریق تلفن با نزدیکان خود تماس گرفته‌اند.
خالد فریدونی در ایام زندان از کمترین امکان ملاقات با خانواده خود برخوردار بوده و خانواده عمر فقیه‌پور هم بدلیل اینکه در شهر قلعه‌دزه اقلیم کُردستان ساکن بودهاند، هیچ ارتباطی با وی نداشته‌اند. شایان ذکر است دختر وی در زمان بازداشت سه سال داشته و در تمام این سالها از ملاقات با پدرش محروم بوده است.
این دو زندانی سیاسی حتی از امکانات سلامت و حق دسترسی به درمان مناسب محروم بودهاند به نحوی که عمر فقه‌پور در زمانی که در زندان ارومیه محبوس بوده به دلیل اینکه مسئولین زندان از اعزام وی به مراکز درمانی خارج از زندان خودداری کرده‌اند، بینایی چشم چپ خود را دست داده است.
این دو زندانی سیاسی به دلیل عدم تمکن مالی خود وخانواده ، شرایط بسیار سختی در تامین ابتدایی‌ترین نیازمندیهایشان دارند و از طریق کارگری و قلاب‌بافی در زندان مایحتاج خود را تامین می‌کنند.
طی سه سال گذشته بارها مسئولین و مقامات امنیتی چندین بار به این دو زندانی اعلام کرده‌اند که مشمول عفو شده‌اند و از آنها خواسته‌اند که برگه‌هایی را پر کنند، اما هر بار به بهانه‌ای این دو زندانی مشمول عفو نشده‌اند. هه نگاو ۲۸ آذر
