به گزارش کانون حقوق بشر ایران، روز شنبه ۱۹ شهریورماه ۱۴۰۲، زندانیان سیاسی تبعید شده از زندان اوین به زندان قزلحصار، از آغاز ورود به این زندان، زیر شدیدترین فشارها قرار دارند. کمبود جا، نداشتن هواخوری، عدم رعایت تفکیک جرائم، عدم برخورداری از آب آشامیدنی سالم و آبگرم برای استحمام و اعمال محدودیت در تماس تلفنی با خانواده‌هایشان بدستور رئیس زندان، از جمله مشکلاتی است که طی یک هفته گذشته، این زندانیان با آن روبرو شده‌اند.
این زندانیان درباره وضعیت فاجعه بار زندان قزلحصار، چنین نوشته‌اند:
اینجا خود فاجعه است
اینجا زندان نیست برهوت است. تشبیه قزلحصار به گوانتانامو، ابوغریب و … نیز وضعیت اینجا را توصیف نمی کند.
شاید مهمترین حْسن تعطیلی گوهردشت و انتقال به قزلحصار این باشد که با تبعید زندانیان سیاسی به این تبعیدگاه این فرصت پیش آید که مردم ایران و افکار عمومی بدانند که در این قتلگاه چه می گذرد.
زندانیان گوهردشت پس از تعطیلی گوهردشت تماما در واحد ۳ زندان قزلحصار محبوس شده است. این واحد که از ۸ بند تشکیل شده در بهترین حالت می تواند گنجایش ۵۰۰ زندانی را داشته باشد. اما نزدیک به ۲۰۰۰ زندانی را بدون حداقل امکانات و در شرایطی غیرانسانی در آن محبوس کرده اند.
زندانیان با اتهام قتل، سرقت مسلحانه و … اغلب با احکام سنگین اعدام در انتظار طناب دار هستند.
زندان اساسا فاقد زیر ساخت های ضروری برای زیست این میزان زندانی است. به طوری که حتی آب آشامیدنی و یا آب گرم برای استحمام وجود ندارد. زندان قزلحصار اساسا به دست زندانیان و از طریق «جْرم» (خلافهای زندان) اداره می شود و هر سال جرم مخصوص به خود را دارد.
درون واحدهای قزلحصار حتی یک داروخانه برای داروهای ضروری وجود ندارد و زندانی تنها در آستانه مرگ ممکن است حداقل امکانات پزشکی را دریافت کند تازه اگر تصمیم بر حذف فیزیکی آنها نباشد (که در مواردی بوده است).
خلاصه اینجا شرایط فاجعه آمیز نیست بلکه خود فاجعه است.
در کنار بندهای هشتگانه یک بند امن وجود دارد که زندانیان سیاسی در تبعید به آنجا منتقل شده اند که به شکل نعل اسبی (U) ساخته شده که در هر راهرو ۱۵ سلول انفرادی واقع شده که در این سلولها زندانیان منتظر اجرای حکم اعدام و زندانیانی که به خاطر نزاع از بند خارج شده اند، نگهداری می شوند که اغلب آنان نیز محکومان زیر اعدامند. هواخوری و تلفن ندارند و این مسائل آنها را مستور هر عمل خشونت آمیزی می کند که مسئولیت آن بدون تردید با زندان است.
۳ سلول به زندانیان سیاسی اختصاص داده شده که فاقد تهویه، آب آشامیدنی و آب گرم است از همین روی زندانیان از گرفتن غذا از بدو ورود خودداری نموده و چون بند امن فاقد فروشگاه است عملا تهیه غذا هم مقدور نیست.
در فرعی های بند امن زندانیان عقیدتی اهل تسنن بدون حداقل امکانات و در فضایی محدود و دربسته محبوس شده است. با وجودی که اغلب آنها سالیان سال است که در زندان بوده و تعدادی از آنها منتظر حکم اعدام هستند، برخی حتی از دوران کودکی تاکنون در زندان هستند.
زندانیان سیاسی اعلام کرده اند تا مادامی که به خواسته آنان یعنی بازگشت به اوین و توقف پرونده سازی های پوشالی محقق نشود به اعتراض خود ادامه خواهند داد و اگر به خواسته های آنان توجه نشود، اقدامات ضروری دیگری را در دستور کار خود قرار خواهند داد.
آنان از مردم و نهادهای مستقل حقوق بشری و تشکلهای مدنی و احزاب سیاسی می خواند در برابر شرایط غیرانسانی و توحشی که در تبعیدگاه قزلحصار در جریان است سکوت نکنند. جوانان محبوس در این ظلمتکده و بندهای وحشتناک آن فرزندان همین سرزمین هستند که قربانی سیاستهای غیرانسانی یک ساختار غیردموکراتیک و استبدادی هستند.
تبعیدیان قزلحصار
شهریورماه ۱۴۰۲
لازم به ذکر است که روز یکشنبه ۱۲ شهریورماه ۱۴۰۲، گارد زندان اوین ساعت ۹ صبح با حمله وحشیانه به بند هشت زندان اوین، زندانی سیاسی سعید ماسوری را همراه با تعدادی دیگر از جمله افشین بایمانی، حمزه سواری، حسین گچلو، مسعودرضا ابراهیمی نژاد، لقمان امین پور، سامان یاسین (صیدی)، محمد شافعی، سپهر امام جمعه، کامیار فکور، احمدرضا حائری، رضا سلمان زاده و جعفر ابراهیمی را با دستبند و پابند به زندان قزلحصار کرج منتقل کردند. سپس آنها در شرایطی بسیار غیرانسانی در بندی که محل نگهداری زندانیان محکوم به اعدام در شب قبل از اجرای حکم است محبوس کردند.
انتقال وحشیانه زندانیان سیاسی اوین به زندان قزلحصار کرج و اعتصاب غذای آنها
زندانی سیاسی سعید ماسوری روز سه شنبه۱۴ شهریورماه ۱۴۰۲، پیامی با عنوان «قزل حصار یا قزل اُخدود» به وضعیت دهشتناک و غیرانسانی زندان قزلحصار فرستاد و عامل این وضعیت را حیات الغیب مدیر کل زندان های استان تهران و اژه ای رئیس قوه قضاییه اعلام کرد. او در پیام خود نوشت: «شما را گریزی نیست… شهریورها در راه است…. »
کانون حقوق بشر ایران، روز شنبه ۱۹ شهریورماه ۱۴۰۲،
