کمیته اقوام و ملل . به نقل از فعالین بلوچ.. وقتی نام مناطق محروم ایران می‌‌‌آید، اولین جایی که به بیشتر ذهن‌ها خطور می‌کند، شهرها و روستاهای بلوچستان اند . استانی که گرد و غبار، کمبود آب آشامیدنی سالم و فقر و بیکاری… تنها گوشه‌ای از واقعیت‌هایی است که زندگی مردم آنجا را تحت تاثیر قرار داده است. حالا دیگر در کنار همه این مشکلات که وجودشان، از این استان یک استان محروم ساخته، این فقر است که حرف اول را می‌زند؛ فقری که از بیکاری مردم این
شهرها آمده و چنان دامنه‌اش گسترده شده که دیگر کمتر کسی از اهالی شهرهای این استان است که پای درددلش بنشینی و حرفی از آن نزند. فقری که در نتیجه مستقیم سیاست های دولت مرکزی ایجاد شده است.
