عفو بین‌الملل با یادآوری بازداشت زینب جلالیان در اسفندماه سال ۸۶، نوشته ست که این زندانی سیاسی پس از بازداشت، بدون دسترسی به وکیل، هشت ماه در سلول انفرادی نگهداری شد. به گفته خانم جلالیان، در این مدت ماموران اطلاعات، او را مورد شکنجه از جمله تحمل شلاق بر کف پا، مشت به شکم، کوباندن سر به دیوار و تهدید به تجاوز قرار دادند.
عفو بین‌الملل، محاکمه زینب جلالیان را به شدت ناعادلانه و در حد چند دقیقه توصیف کرده است؛ محاکمه‌ای که در آذرماه ۸۷ او را به اتهام محاربه به اعدام محکوم کرد.
محاکمه زینب جلایان بدون حضور و اطلاع وکیلش برگزار شد. حکم اعدام وی با آنکه در ادیبهشت سال ۸۸ توسط دادگاه تجدید نظر تایید شد، اما در آذر سال ۹۰ به حبس ابد کاهش یافت.
به نوشته سازمان عفو بین‌الملل «در فروردین ۱۳۹۵ ،کارگروه بازداشت‌های خودسرانه سازمان ملل از مقامات ایران خواست بی‌درنگ زینب جلایان را آزاد کنند؛ چراکه او تنها به خاطر کاربست مسالمت‌آمیز حق آزادی بیان و حق آزادی ارتباطات از طریق فعالیت‌های سیاسی و اجتماعی برای حقوق زنان کرد و فعالیت سیاسی در شاخه غیر نظامی پژاک بازداشت شده است.»
-
زسازمان عفو بین‌المل با یادآوری محرومیت مستمر زینب جلالیان از حقوق اساسی خود، ازجمله دسترسی به خدمات درمانی مناسب و کافی در طی سال‌های طولانی زندان، تاکید می‌کند: «امتناع مقامات از ارائه خدمات درمانی به زندانیان چنانچه عامدانه و به منظور تنبیه، ارعاب، اخذ اعتراف یا اعمال تبعیض صورت گیرد و موجب درد و رنج شدید زندانی شود، شکنجه به شمار می‌آید.» ایران کارگر ۹ اسفند
