، ۴۵ تن از زندانیان و متهمین سیاسی محبوس در زندان تهران بزرگ از دریافت جیره غذای دولتی خودداری کردند.
آریا حامدی راد، رضا رمضان زاده، رامین باقریان، بهنود اسماعیلی، حسین میریمبیگلو، سهیل عربی، سعید اسدی، وحید معزز اردبیلی، مرتضی امیدبیگی، ابوالفضل کریمی، سید مجید زره پوش، احسان خزایی، حسین نیکچه فراهانی، جواد بلندجاه، کیانوش ولی اللهی، رامین باقریان، علی اکبر حامی، میلاد ارسنجانی، سهیل علی پناه، سید امید موسوی، رضا قریشی، حمید جهانگیری، امید میردریکوند، کوروش باقری، حسن عباسی، حبیب خسروپور، محمد رجبی، رامین دلنشین، پوریا میرزایی زاده، سعید گل بداقی، محمدباقر صوری، محمد میری، حمید فرحبخش، علی قهرمانی، میلاد محمودی، احمدعلی حاتمی، توحید فتوحی، سیامک مقیمی، محمد بیگی، ابوالفضل مقصودی، رضا بیات، علی نیکبخت، مسعود رادخاک، سعید تمجیدی و حسین آرمند از امروز دوشنبه ۲۶ اسفندماه ۱۳۹۸ دست به اعتصاب غذا زده و از گرفتن وعده شام زندان نیز خودداری کرده‌اند.
اعتصاب این شهروندان با دلایل متفاوتی ازجمله عدم اعطای مرخصی به زندانیان سیاسی پس از شیوع ویروس کرونا در کشور، بازداشت و بلاتکلیفی چند ماهه، ممانعت از آزادی بازداشت شدگان اعتراضات آبان با تودیع قرار و آنچه اعتراض به ظلم و بی عدالتی در جمهوری اسلامی عنوان کرده‌اند، صورت گرفته است. با این حال مشخص نیست این اقدام اعتراضی آنها طی روزهای آینده ادامه خواهد داشت یا خیر؛
پس از شیوع گسترده ویروس کرونا و افزایش نگرانی ها از سرنوشت صدها هزار زندانی، رئیس قوه قضائیه طی دو بخشنامه در اسفندماه سال جاری به هدف کنترل وضعیت بهداشتی زندانها شرایطی را برای اعزام به مرخصی زندانیان اعلام کرد که عمدتا شامل زندانیان مالی و همینطور زندانیان با محکومیت کمتر از ۵ سال می شد. این شرایط در مورد زندانیان سیاسی سختگیری مضاعفی دارد علاوه بر اینکه مسئولان قضایی یا سازمان زندانها در روند اداری مرخصی برخی زندانیان عقیدتی مانع تراشی های فراقانونی می‌کنند.
همچنین این زندانیان و متهمان سیاسی عنوان می‌کنند که جرمی مرتکب نشده و تنها به فساد و بی عدالتی موجود در جمهوری اسلامی، بی تدبیری حسن روحانی در مدیریت کشور و وضعیت نابسامان اقتصادی و بی عدالتی‌ها در کشور اعتراض کرده‌اند. آنها می‌گویند: “اعتراض حق مردم است و ما در عوض اختلاسگران و جنایتکاران زندانی و زنده به گور شده‌ایم. چرا که محل نگهداری ما، جای هیچ انسانی نیست.
در همین خصوص نیز سهیل علی پناه با نوشتن یادداشتی به شرح دلایل حضور خود در اعتراضات آبان ماه و مشکلات خود به عنوان یک جوان ایرانی پرداخته است.
رنجنامه این شهروند که جهت انتشار در اختیار هرانا قرار گرفته است، در ادامه می‌آید:
“درود بر تمام عدالتخواهان! من سهیل علی پناه، جوانی ۲۰ ساله، دانشجوی ترم سه حسابداری پیش از زندان ساکن حاشیه شهر تهران، شهرک اندیشه و هم اکنون از زندان تهران بزرگ صدای خود و هم قفس‌هایم را به شما می‌رسانم. ما در اعتراض به اوضاع وخیم اقتصادی، امواج گرانی‌ها و عملکرد ضعیف دولت حسن روحانی و البته حکومت ستمگر اسلامی به خیابان‌ها آمدیم. تعداد زیادی از ما را بی‌رحمانه به رگبار گلوله بستند و ما را نیز اکنون در این گور جمعی زنده به گور کرده‌اند. از زمان دستگیری تاکنون شکنجه‌های گوناگون را تحمل کرده‌ایم اما دردناک‌تر از شکنجه‌های فیزیکی مثل تحمل شوکر و باتوم دیدن بی عدالتی‌ها در این زندان‌هاست. با چشم خود می‌بینیم غارتگران، فروشندگان مواد مخدر، اختلاسگران و فاسدان و مجرمان واقعی را آزاد می‌کنند یا مشمول مرخصی و دیگر امتیازها می‌شوند. اما امثال من که از ابتدای نوجوانی روزها کار کرده‌اند و شب‌ها تحصیل و اکنون نیز از ادامه تحصیل محروم شده‌اند، در زندان مانده‌ایم.
امثال زندانیان سیاسی که بدون اینکه دست به سلاح برده باشن یاد آسیبی متوجه کسی کرده باشند به اعدام محکوم می شوند. تنها از این همه بی عدالتی خسته شده و فریاد کشیده است. حق ما نیست در این جهنم بسوزیم. حق ما نیست زنده به گور شویم. ۲۰ سال از عمرم گذشته و حتی یک بار از ته دل نخندیده‌ام. همیشه فقر، همیشه تبعیض، همیشه بی عدالتی! من نیز به اعتصاب کنندگان پیوستم. ای کاش صدای ما شنیده شود، ای کاش که فریادرسی باشد. من دیگر میلی به خوردن و آشامیدن ندارم. یا می‌میریم و یا کسی به دادمان می‌رسد.
سهیل علی پناه/ ۲۶ اسفندماه ۱۳۹۸ / زندان تهران بزرگ.”
