بخشی از مراقبین و افسران نگهبان در تیپ ۵ از وضعیت زندانیانی که به دلیل فروش مشروبات الکلی محکوم به تحمل حبس شده اند، سوءاستفاده می کنند.
اینگونه که به آنها می گویند طبق اصل تفکیک جرایم فروشندگان مشروبات الکلی باید محکومیت خود را در تیپ ۴ این زندان تحمل کنند. اما به شرط اینکه کار کنند، آنها را به تیپ ۴ که وضعیت بهداشتی اسفناک و بدتری نسبت به تیپ ۵دارد و جمعیت آنجا نیز دو برابر تیپ ۵ است، منتقل نمی کنند.
این مراقبین و افسران نگهبان کارهایی که خود باید انجام بدهند را به این زندانیان تحمیل می کنند. ناظر شب، مامور اخذ آمار، رابط مدد کار و مامور پخش متادون از بین زندانیانی که بدلیل فروش مشروب در زندان هستند، انتخاب می شوند. مراقب هر ماه ۶میلیون حقوق دریافت می کند و یکی از وظایف او اینست که شبها ناظر اوضاع بند باشد. اما این وظیفه را به چند نفر از زندانیان تحمیل می کند. به آنها میگوید اگر کارتان را خوب انجام ندهید به تیپ ۴ منتقل می شوید. این زندانیان هم از ترس اینکه به جای بدتری منتقل نشوند مجبورند تا صبح بیدار بمانند و کار مراقبت را بدون دریافت مزد انجام بدهند.
آنها با اینکه حقوقی دریافت نمی کنند، بدترین بدرفتاری ها و سرزنش های مراقب را برای اینکه به تیپ ۴ منتقل نشوند، تحمل می کنند.
متاسفانه به این دلیل که زندان خارج از شهر است دادیاران ناظر بر زندان از این زندان بازدید نمی‌کنند و عدم نظارت بر اعمال مامورین و مسئولین این زندان، باعث ظلم و ستم زیادی به افراد ضعیف در این زندان شده است. ماموران این زندان تقریبا تمام وظایف خود را به زندانیان تحمیل می کنند و تمام کارها مثل انتقال بیماران از بند به بهداری، اخذ آمار، نظارت بر اوضاع بند، بازرسی زندانیان هنگام ورود و خروج به بند توسط زندانیان انجام می شود.
علاوه بر این آنها حتی کارهای شخصی خود را نیز به زندانیان تحمیل می کنند. لباسهایشان را به زندانی میدهند که بشوید، زندانی برایشان آشپزی می کند و ظرفهایشان را میشوید و اتاق محل استراحتشان را نظافت می کند و هیچ دادیاری هم نیست که از این بیعدالتی‌ها جلوگیری کند. سوءاستفاده از وضعیت زندانی به همین جا ختم نمی شود.
تعداد زیادی از زندانیان در کارگاه های درون زندان بدون حقوق یا با دستمزد بسیار اندک کار می کنند. بعنوان مثال کارگران خیاطی بند ۷ زندان اوین فقط ۲۰ هزار تومان در هفته بابت هر روز ۸ ساعت کار دریافت می‌کنند. آنها افرادی هستند که از زندان تهران بزرگ به شرط کار کردن به زندان اوین منتقل شده اند و مجبورند برای اینکه خانواده آنها برای آمدن به ملاقات مسیر کوتاه تری را طی کند و البته خودشان هم بجای حبس در منطقه کویری فشافویه در جای خوش آب و هوایی چون اوین باشند، بدون حقوق کار می‌کنند. آنها حتی کار کردن در کارگاههای خیاطی در موسسه حامی برای هفته ای ۲۰ تومان را به جان می خرند.
موسسه حامی که عملکردی اساسا متفاوت با نامش را دارد، علاوه بر بیگاری کشیدن از زندانیان، کار اجباری در ازای کم کردن دشواری های زندان، اجناس و لوازم را به قیمت چند برابر بیرون از زندان به زندانیان میفروشند. مسئولان زندان تهران بزرگ اجازه نمی دهند که خانواده زندانی برایشان لباس بیاورند تا او مجبور شود تیشرت ۲۰ هزار تومانی را از موسسه حامی به قیمت ۹۰ هزار تومان خرید کند. شلوار ۳۰ هزار تومانی بیرون از زندان را ۱۳۰ هزار تومان و یک لباس زیر و زیرپوش را ۶برابر قیمت بیرون از زندان خریداری کند. سیگار تاریخ مصرف گذشته که کالای قاچاق بوده و باید منهدم شود را به ۳برابر قیمت به زندانیان میفروشند. سیگارهایی که اصلا مشابه آن در بازار یافت نمیشود و به شدت بی کیفیت است. عمق فاجعه اینجاست که مجرم اصلی مامور قانون است و قربانیان بی عدالتی محکوم به تحمل حبس می شوند بیش از ۱۵۰۰ زندانی به دلیل فروش مشروبات الکلی در زندان تهران بزرگ حبس را تحمل می کنند و اکثر آنها کارگرانی هستند که بعد از ۲ شیفت کار باز هم قادر به تامین نیاز های حداقلی خانواده‌شان نبوده و فروش چند شیشه مشروب را بعنوان شغل سوم خود انتخاب کرده اند.
از دست اندرکاران این نظام فاسد باید پرسید آیا این انسانها که اینک زندانی هستند، انتخاب بهتری برای تامین نیازهایشان داشته اند؟ آیا حقوق مکفی برای کارگران این سرزمین درنظر گرفته شده که کسی سراغ فروش مشروبات الکی و مواد مخدر نرود؟ و … جوانه ها ۲۷مرداد
