نامه/ مسئولین زندان تبریز از آزار و اذیت زندانی اعتصابی نیز دست بر نمی‌دارند

آژانس کُردپا: همسر یک زندانی سیاسی تُرک در سی و هفتمین روز اعتصاب غذای همسرش، نامه‌ای را خطاب به عموم مردم منتشر کرد.

اعظم پیری در نامه‌ی خود از “وخیم‌ترشدن وضعیت لطیف حسنی” خبر داده و مسئولین زندان مرکزی تبریز را به” بیماری مزمن سادیسم” متهم می‌کند.

وی در پایان، “مسئولیت هرگونه اتفاق ناگوار” برای همسرش را متوجه قوه‌ی قضاییه می‌داند و از کسانی که صدای او را می‌شنوند، می‌خواهد که “صدای مقاومت و ایستادگی” همسرش باشند.

پیشتر نیز خانم پیری در بیست و نهمین روز اعتصاب دکتر لطیف (آراز) نامه‌ی را به افکار عمومی انتشار داده بود.

لطیف حسنی از رهبران “یئنی گاموح” می‌باشد که به ۹ سال زندان محکوم شده و از ۲۸ اردیبهشت‌ماه در اعتراض به نقض حقوق زندانیان سیاسی، عدم رعایت اصل تفکیک جرایم در زندان‌ها و احقاق حقوق قانونی زندانیان سیاسی از جمله حق انتقال به شهر محل سکونت و استفاده از مرخصی و هم‌چنین اعتراض به آزار و اذیت خانواده‌های زندانیان سیاسی در زندان تبریز اعتصاب غذا کرده است.

متن نامه‌ی اعظم پیری که در اختیار آژانس خبررسانی کُردپا قرار گرفته عینا درپی می‌آید:

با سلام و احترام:

امروز در سی و هفتمین روز اعتصاب غذای همسرم لطیف (آراز) حسنی، در حالی که روزهای گذشته وضعیت جسمانی ایشان وخیمتر شده و دیروز در اثر ضعف ناشی از این اعتصاب از حال رفته و به بهداری زندان منتقل شده بود، شاهد ادامه آزار و اذیت‌های مسئولین زندان بودیم. امروز همسرم طی تماس تلفنی‌ای که داشت گفت، دیروز رئیس اندرزگاه از او خواسته است که وسایل شخصی‌اش را جمع کرده جهت انتقال به زندان رجایی شهر آماده باشد، ایشان تا پاسی از شب منتظر مانده و هیچ خبری نشده است.

امروز صبح نیز بعد از ٣٧ روز اعتصاب غذا به او مراجعه کرده و از ایشان خواسته‌اند که برای انتقال به زندان رجایی شهر تقاضایی به شورای زندان بنویسد.

همسرم گفت : من به این تقاضای مضحک آنان جواب ندادم چرا که قبلا به اندازه کافی (دقیقا ٦ بار) تقاضای انتقال داده است که هیچ کدام نتیجه‌ای نداشته است.

اکنون سوال من این است آیا این چنین برخوردهایی با کسی که ٣٧ روز را در اعتصاب غذا به سر برده نشان دهنده آن نیست که مسئولین امر زندان به بیماری مزمن سادیسم دچار شده‌اند؟

من مجددا تاکید می‌کنم همسرم (آراز) از مشکل قلبی رنج می‌برد و این بر دامنه نگرانی‌های من می‌افزاید و این ٣٧ روز سخت و جهنمی را تنها با اتکاء به روحیه بالا و عالی آراز و و دلگرمی‌های شما دوستان و همراهان عزیز گذارنده‌ام. اکنون نیز از شما عزیزان خواهشمندم همچنان که تا به امروز با همدلی و همراهی صدای مقاومت و ایستادگی همسرم را انعکاس داده‌اید همچنان به این همراهی خود ادامه دهید و نگذارید این صدا خاموش شود. در پایان لازم می‌دانم از همین مجال بهره جویم و عنوان کنم که چنانچه اتفاق ناگواری برای همسر من بیفتد مسئولیت آن را متوجه قوه قضاییه بالاخص مسئولین زندان تبریز می‌دانم.

اعظم پیری
دوم تیرماه ٩٣