معاون برنامه ریزی و توسعه مشارکت های مردمی سازمان نوسازی، توسعه و تجهیز مدارس با تبرئه خود و مقامات جمهوری اسلامی، دلیل ترک تحصیل دانش آموزان در سیستان و بلوچستان را جذابیت سوخت بری عنوان کرد.
به گزارش کمپین فعالین بلوچ، در سیستان و بلوچستان ۱۴۸ هزار دانش آموز بازمانده از تحصیل به دلیل فقدان امکانات آموزشی وجود دارد.
براساس اعلام اداره کل آموزش و پرورش سیستانوبلوچستان، بیش از ۴۲ هزار دانش‌آموز به دلایل مختلفی از جمله فقر فرهنگی و اقتصادی، کودکان کار، پراکندگی و سخت گذر بودن مناطق و روستاها در این استان ناخواسته از تحصیل بازمانده‌اند.
میرعبدی مدیرکل آموزش و پرورش استان گفته بود که ۱۰۶ هزار دانش آموز به دلایلی چون فقر فرهنگی و اقتصادی، پراکندگی و سخت گذر بودن راه‌های روستاها، کمبود امکانات و فضای آموزشی، ازدواج زودهنگام و اجبار به کار مجبور به ترک تحصیل ناخواسته شده‌اند.
مدیرکل آموزش‌وپرورش استان اظهار کرد: “در کل کشور ۹۸۰ هزار و ۸۷۱ بازمانده از تحصیل شناسایی شده‌اند که ۱۵ درصد این جمعیت در سیستانوبلوچستان هستند. سرانه فضای آموزشی در استان به ازای هر دانش‌آموز ۳.۲ مترمربع است که با میانگین کشوری فاصله معناداری دارد.”
این در حالیست که علیرضا راشکی معاون برنامه ریزی و توسعه مشارکت های مردمی سازمان نوسازی، توسعه و تجهیز مدارس در گفتگو با «رکنا»، «جذابیت مرز» را عامل مهمی در بازماندن از تحصیل دانش آموزان دانسته و گفته است: “جذابیت مرز برای بچه ها باعث می شود که به سراغ تحصیل نیایند.”
آقای راشکی همچنین با دوگانگی در گفتار، در ادامه نیز صحبت های خود را نقض کرده و می گوید: “جمعیت دانش آموزی استان سیستان و بلوچستان حدود ۸۵۰ هزار نفر دانش آموز است و برای تحصیل این دانش آموزان، این استان یک میلیون و ۷۰۰ هزار متر مربع فضای آموزشی نیاز دارد تا حداقل به متوسط کشوری برسد و اگر بخواهیم این فضا را تامین کنیم به بودجه ای حدود ۱۶ هزار میلیارد تومان نیاز داریم و جالب است بدانید اعتبار استان فقط ۵۰۰ میلیارد تومان است.”
یکی از سوخت بران در گفتگو با گزارشگر کمپین گفت: “سوخت بری علاوه بر اینکه خطراتی چون تیراندازی نیروهای نظامی، توقیف و مصادره خودرو توسط این ارگان ها، تصادفات جاده ای و زنده زنده سوختن در آتش، از روی اجبار و به خاطر لقمه ای نان برای سیر کردن شکم خانواده است و هیچ پس اندازی ندارد.”
این سوخت بر افزود: “در شهرستان های استان و در فاصله بین آنها که به بیش از صد کیلومتر می رسد یک کارخانه و یک کارگاه هم وجود ندارد تا جوانان در آن مشغول به کار باشند؛ از این رو مردم به سوخت بری روی آوردند که از روی اجبار است نه جذابیت در مرز. هیچ کس دوست ندارد که زنده زنده در آتش بسوزد.”
کمپین فعالین بلوچ، ۷ بهمن ماه ۱۴۰۱
