پرونده دو قربانی مین به نام‌های “منصور مرادی” ساکن شهر سقز و “امید حیرانی” ساکن محله “ترخان آباد” شهر بانه علیرغم پیگیری‌ها تاکنون نتیجه‌ای را در پی نداشته است.
منصور مرادی روز پانزدهم اردیبهشت‌ماه ١٣٩٧ هنگام جمع‌آوری گیاهان خوراکی بهاری در کوهستان‌های اطراف روستای “اسحاق آباد” در بخش سرشیو سقز بر اثر انفجار مین دو پایش را از دست داده است.
این قربانی مین با همسر و دو دخترش در وضعیت نامناسب معیشتی در یکی از محلات حاشیه‌نشین سقز زندگی می‌کند و تا به حال پیگیری پرونده‌اش هیچ نتیجه‌ای نداشته است.
پیگیری پرونده امید حیرانی، دیگر قربانی مین پس از ٣٢ سال هنوز نتیجه‌ای را در پی نداشته و وی خواهان رسیدگی به پرونده‌اش می‌باشد.
آقای حیرانی زمستان سال ١٣٦٧ هنگامی که دانش‌آموز کلاس اول ابتدایی بوده، در روستای “دوسینه” در بخش ننور بانه واقع در ٢٠ کیلومتری این شهر به همراه دوستانش یک چاشنی مین را پیدا می‌کنند و آن را همراه خود حمل می‌کنند، ناگهان مین منفجر می‌شود و امید چشم راستش را از دست می‌دهد و یکی از دوستانش هم دو دستش قطع می‌شود.
فروردین‌ماه ١٣٩٨، عثمان مزین، وکیل پایه یک دادگستری برخی از ایرادات وارد بر قانون ناظر بر قربانیان مین و رویه کمیسیون‌های ماده ۲ فرمانداری در رسیدگی به حقوق آنان را تشریح کرد.
این وکیل کُرد اعلام کرد: طبق قانون وقتی کسی در اثر انفجار مین جانش را از دست می‌دهد یا مجروح و مصدوم می‌شود، باید پرونده این فرد در کمیسیون فرمانداری‌ها کمیسیون موسوم به ماده ٢ مطرح شود.
مزین درباره روند رسیدگی به پرونده قربانیان مین عنوان کرد: بنیاد شهید و امور ایثارگران مدارک پرونده را گردآوری و پرونده را در اختیار کمیسیون قرار می‌دهد، اما مشکلی که الان قربانیان مین مناطق کُردنشین دارند این هست که بسیاری از پرونده‌ها بعضاً ده سال، بیست سال یا بیشتر از بیست سال در کمیسیون‌ها باشد و وضعیت فرد قربانی یا بازمانده بلاتکلیف باقی بماند و دلایل مختلفی برای این مسئله وجود دارد.
عثمان مزین تأکید کرد: خود بنیاد شهید که طرف دعواست در این کمیسیون حضور دارد، بالطبع بنیاد شهید و امور ایثارگران موافق نیست افراد به عنوان شهید یا جانبار شناخته شوند و بار مالی برای آن ایجاد کنند و در قالب جلسات، بنیاد شهید و امور ایثارگران مخالف شهید یا جانباز تلقی شدن فرد است.کوردپا ۱۳ فروردین
